O książce: 1962 / Druga część serii o Forsytach. Ostatnie trzy dzieła z „Sagi Forsyte’ów”: dwie powieści „W pętli”, „Do wynajęcia” i opowiadanie „Interludium: Przebudzenie”. „W pętli” – przełom XIX i XX wieku, Bur Wojna, koniec epoki wiktoriańskiej, upadek pozornie niewzruszonych porządków i tradycji... Soames Forsyth próbuje naprawić swoje poplątane relacje rodzinne, uwolnić się z pętli, która powstała w wyniku zerwania z pierwszą żoną Ireną, i załóż nową rodzinę... „Do wynajęcia” - 1920. Stara Anglia umiera. Forsytowie, dawni panowie życia, czują się niekomfortowo. Teraz nawet mi ich szkoda. Wszyscy oprócz „dobrych” Forsytów, których autor lubi. Pokazali się w całej okazałości. John Forsyth cierpi na chroniczną bezradność. Najwyraźniej tego już nie da się wyleczyć. Ale na razie facet ma 19 lat. W wieku 19 lat każdy człowiek, nawet ten najbardziej bezsilny, staje na śmierć za swoją miłość. John tylko się waha, mamrocze coś i poddaje się z ulgą. To dobry chłopak, miły, ale nie można mu współczuć. Trudno sobie wyobrazić, aby dzieci z tego samego pokolenia, które rok wcześniej ukończyły szkołę, przeżyły wojnę, najstraszniejszą wojnę w historii Anglii, młody, już w średnim wieku Jolyon, po raz kolejny zdradza swoje dziecko. Wygląda na to, że nie jest zaznajomiony z uczuciami rodziców. Jolyon ma czworo dzieci z trzema żonami. I odwraca się od każdego dziecka właśnie wtedy, gdy ono tego szczególnie potrzebuje. W rezultacie cała czwórka ma zrujnowane życie (Holly, jeśli na to spojrzeć, nie jest wyjątkiem). Generalnie jest miłą osobą, tylko ma pewne wady. Drugi rodzic wprowadza cię w stan cichej wściekłości. Przez ostatnie 40 lat Irene prowadziła życie wampira – żywiąc się podziwem i życiem innych ludzi. Kiedy liczba podziwiających ją mężczyzn zauważalnie spadła, postanowiła zrujnować życie swojemu jedynemu synowi. Co więcej, tylko z powodu długotrwałej wrogości wobec osoby, która zrobiła jej znacznie mniej paskudne rzeczy niż ona jemu. Godny rezultat życia, które warto przeżyć. A jedynym bohaterem powieści, który budzi współczucie, jest Soames, przykład złego Forsyte'a. Burżuazyjny aż do hańby, nudny, wyrachowany, samolubny. Tylko on sam, jak się okazuje, jest w stanie wznieść się ponad swój egoizm i ambicje. Tak więc w trzeciej książce świat Forsytów zostaje wywrócony do góry nogami. Nie sądzę, żeby autorowi zależało na osiągnięciu dokładnie takiego efektu. Po prostu napisał prawdę.